Choroba Whipple’a jest bardzo rzadka. Dotyka mniej niż jedną osobę na milion każdego roku. Jest wywołana przez bakterie Tropheryma whipplei.
To schorzenie może wpływać na różne układy ciała. W tym pokarmowy, nerwowy i stawowy. Objawy są różnorodne i często mylące, co sprawia, że diagnoza bywa trudna.
Ważne jest, by dokładnie zrozumieć tę chorobę. Musimy znać jej objawy, sposoby diagnozy i leczenia.
Co to jest choroba Whipple’a?
Choroba Whipple’a to infekcja wywołana przez bakterię Tropheryma whipplei. To rzadka choroba, którą po raz pierwszy zidentyfikowano w 1991 roku. Bakterię wyodrębniono w 2000 roku. Chociaż choroba znana jest od 1907 roku, to jak dokładnie infekcja działa, wciąż nie jest całkowicie zrozumiałe.
Dotyka głównie białych mężczyzn. Pewne czynniki, jak antygen HLA B27, mogą zwiększać ryzyko. Choroba może wpływać na różne części ciała, przykładowo:
- układ pokarmowy
- układ krążenia
- układ nerwowy
Choroba Whipple’a jest rzadka. Na całym świecie odnotowuje się około 200 przypadków rocznie. To sprawia, że diagnozowanie i leczenie są trudne.
Choroba Whipple’a – Objawy
Objawy choroby Whipple’a dotykają różnych części ciała. Najczęściej spotyka się objawy choroby Whipple’a, takie jak:
- bóle brzucha
- utrata masy ciała
- dreszcze
- gorączka
- zaparcia
Objawy neurologiczne również występują podczas rozwoju choroby. Do nich należą:
- zaburzenia pamięci
- chód ataktyczny
- drgawki kloniczne
Inne objawy to zmiany skórne, bóle stawów i problemy z krążeniem. Może pojawić się niewydolność serca. Objawy choroby Whipple’a mogą się utrzymywać lata zanim zostanie postawiona diagnoza. To może prowadzić do trudnych do odwrócenia problemów zdrowotnych.
Diagnostyka choroby Whipple’a
Rozpoznanie choroby Whipple’a to wyzwanie z uwagi na niejednoznaczne objawy. Aby postawić diagnozę, lekarze muszą sięgnąć po różne metody.
- Gastroskopia – To podstawowe badanie. Lekarz bada dwunastnicę i jelito cienkie, pobierając próbki tkanek. Pozwala to zobaczyć specyficzne zmiany oraz bakterie Gram-dodatnie. Można też dostrzec uszkodzenia kosmków jelitowych.
- PCR – Gdy jest to konieczne, wykonuje się badanie PCR na materiałach tkankowych. Dzięki tej technice można wykryć geny chorobotwórczych bakterii.
- Badania obrazowe – CT i ultrasonografia pomagają stwierdzić zwiększenie węzłów chłonnych i inne nieprawidłowości. Te zmiany mogą wskazywać na chorobę Whipple’a.
Poprawne przeprowadzenie diagnostyki jest decydujące. Umożliwia dobór właściwego leczenia. Troszczy się o zdrowie pacjenta.
Leczenie choroby Whipple’a
Leczenie choroby Whipple’a skupia się na stosowaniu antybiotyków przez 6 miesięcy do kilku lat. Najczęściej używa się ceftriaksonu i kotrimoksazolu. Ważne jest, by leczenie było dokładnie monitorowane, by uniknąć nawrotów. Nawroty mogą powodować poważne komplikacje, np. problemy z układem nerwowym.
Jeśli pojawią się nawroty ze strony neurologicznej, można zastosować interferon gamma. Leczenie antybiotykami trwa, aż testy potwierdzą, że choroba zniknęła. Dokładne obserwacje i badania krwi są potrzebne, by śledzić leczenie i wykrywać komplikacje.
Pacjenci muszą być pod ciągłą opieką swojego lekarza. Lekarz dostosuje terapię, gdy zajdzie taka potrzeba. Sumienne przestrzeganie zaleceń i regularne badania to klucz do sukcesu. Dzięki temu można utrzymać zdrowie na długo, pomimo tej rzadkiej choroby.
