Guz Wilmsa: objawy i leczenie

Guz Wilmsa

Definicja i Klasyfikacja

Guz Wilmsa, czyli nerczak płodowy, to rodzaj nowotworu nerek, który najczęściej dotyka dzieci. Stanowi od 6 do 9% wszystkich nowotworów wśród dzieciaków. Guz Wilmsa może zawierać komórki różnych tkanek, jak choćby nerki, mięśnie czy tłuszcz. Często usadowiony jest w okolicach nerek, schowany pod torebką. Ten złośliwy nowotwór występuje u chłopców i dziewczynek z podobną częstotliwością.

Klasyfikacja guza Wilmsa według SIOP (International Society of Paediatric Oncology) obejmuje pięć stopni:

• Stopień I: Guz ograniczony tylko do nerki.
• Stopień II: Guz sięga poza nerkę, ale został całkowicie usunięty.
• Stopień III: Guz pozostał w brzuchu po operacji.
• Stopień IV: Guz rozprzestrzenił się na inne narządy, np. płuca czy wątrobę.
• Stopień V: Guz obecny w obu nerkach.

Diagnoza często obejmuje analizę poziomu katecholamin i stężenia NSE w moczu, by odróżnić nerczaka zarodkowego od innych guzów, takich jak nerwiak zarodkowy.

Objawy Guza Wilmsa

Najczęstszym objawem guza Wilmsa jest większy niż zwykle brzuch spowodowany przez guz. Inne objawy mogą wynikać z nacisku na jelita i obejmują:

• Ból brzucha
• Gorączka
• Krwawienie w brzuchu
• Brak apetytu
• Utrata wagi

Często guz Wilmsa nie daje ogólnych objawów, a jedynym sygnałem jest wyczuwalny guz w brzuchu.

Dla ciekawych, można poczytać więcej o innych nowotworach dziecięcych, takich jak guz Ewinga czy guzy neuroendokrynne.

Diagnostyka Guza Wilmsa

Diagnozowanie guza Wilmsa to ważny proces składający się z kilku kroków, które pomagają zrozumieć, jak rozwinięta jest choroba i jak ją leczyć.

Metody Diagnostyczne

Zazwyczaj zaczyna się od klasycznego badania pacjenta i zbierania informacji o jego historii chorób. Potem lekarze przeprowadzają różne testy obrazowe i wydolnościowe:

• USG: Jest pierwszym wyjściowym badaniem, które pomaga dostrzec guzki nerkowe.
• TK: Tomografia komputerowa precyzyjnie określi rozmiar i położenie guza.
• RM: Rezonans magnetyczny daje bardzo szczegółowy obraz tkanek miękkich.
• RTG płuc: Sprawdzamy, czy guz nie zdążył przerzucić się na płuca.
• Badania laboratoryjne: Analizujemy poziom metabolitów katecholamin w moczu i NSE, co pomaga odróżnić guza Wilmsa od innych, jak np. nerwiak zarodkowy.

Przerzuty Guza Wilmsa

Guz Wilmsa najczęściej przerzuca się do płuc, wątroby, centralnego układu nerwowego i węzłów chłonnych. Bardzo rzadko atakuje kości, co może wskazywać na mięsaka jasnokomórkowego nerki. Kluczowe jest wykrycie przerzutów, by dobrze zaplanować leczenie.

Klasyfikacja według SIOP

Międzynarodowe Towarzystwo Onkologii Dziecięcej (SIOP) dzieli guza Wilmsa na pięć poziomów:

• Stopień I: Guz w nerce, całkowicie usuwalny.
• Stopień II: Guz poza nerką, nadal możliwy do usunięcia.
• Stopień III: Guz niecałkowicie usunięty, brak przerzutów.
• Stopień IV: Guz rozprzestrzenił się na odległe narządy jak płuca.
• Stopień V: Obustronne guzy, obejmujące obie nerki.

Dobrze przeprowadzona klasyfikacja jest niezbędna do stworzenia planu leczenia i oceny szans na wyzdrowienie. Więcej o leczeniu tego guza przeczytasz w sekcji leczenie guza wilmsa.

Diagnoza guza Wilmsa to skomplikowana sprawa, która wymaga precyzyjnych badań i współpracy wielu specjalistów. Dzięki dokładnej analizie lekarze mogą przygotować najlepszą strategię leczenia. Dalsze informacje znajdziesz w artykułach o leczeniu guzów i klasyfikacji nowotworów.

Leczenie Guza Wilmsa

Do walki z guzem Wilmsa stosuje się operację, chemioterapię i radioterapię. Wybór strategii zależy od stopnia zaawansowania choroby i szczególnych cech guza.

Operacja i Chemioterapia

Najważniejszym krokiem w leczeniu jest operacja mająca na celu usunięcie guza z nerką, moczowodem i węzłami chłonnymi. Czasem możliwe jest tylko wycięcie samego guza wraz z fragmentem nerki.

Przed zabiegiem często podaje się chemioterapię, by zmniejszyć rozmiar guza, co ułatwia jego usunięcie. Po operacji kontynuuje się ten rodzaj leczenia, by zniszczyć pozostałości nowotworowe. Pięcioletnia przeżywalność pacjentów wynosi około 90%.

Radioterapia w Leczeniu

Radioterapię stosuje się u pacjentów z większym ryzykiem nawrotu lub trudnym do usunięcia guzem. Zabieg polega na miejscowym naświetlaniu dotkniętego obszaru, co pomaga zniszczyć komórki nowotworowe i zmniejszyć szanse na powrót choroby.

Rola Genów w Rozwoju Guza

Badania pokazują, że geny mają duży wpływ na rozwój guza Wilmsa. Niektóre mutacje genetyczne zwiększają ryzyko wystąpienia nowotworu. Identyfikacja tych mutacji pozwala na bardziej dopasowane leczenie i wpływa na wybór terapii.

Genetyczne badania przesiewowe mogą wykryć osoby z wyższym ryzykiem, co pozwala na wcześniejsze zdiagnozowanie i lepsze prognozy.

Chcesz wiedzieć więcej o podobnych problemach zdrowotnych? Zapraszamy do czytania o guzach nadnerczy i guzach ślinianek.

Prognoza i Obserwacja

Pięcioletnie Przeżycie po Leczeniu

Guz Wilmsa, choć to poważna sprawa, w rzeczywistości daje całkiem niezłe prognozy, głównie w porównaniu do innych dziecięcych nowotworów. Dzieci, które przeszły leczenie, mają szansę pięcioletniego przeżycia od 85% do 90%, zależnie od etapu choroby oraz obecności przerzutów. Jeśli choroba została wykryta wcześniej, statystyki wyglądają jeszcze lepiej.

Wznowa Guza Wilmsa

Pomimo tych optymistycznych danych, zawsze jest możliwość nawrotu. Zazwyczaj, jeśli guz Wilmsa ma wrócić, zdarza się to w ciągu pierwszych dwóch lat po leczeniu. Dlatego systematyczne kontrole są nieocenione, dzięki nim można wcześnie wykryć ewentualne nawroty i wdrożyć odpowiednie leczenie.

Opieka Po Leczeniu

Po zakończeniu leczenia, opieka nad dzieckiem to nie tylko częste wizyty u lekarza. Badania i przyglądanie się nawrotom czy możliwym problemom, jak uszkodzenia nerek, wzrost czy serce, są na porządku dziennym. Ale nie zapominajmy o wspieraniu małego pacjenta i jego rodziny psychicznie. Leczenie to emocjonalny rollercoaster, więc wizyty u psychologa mogą okazać się niezastąpione.

Jeśli interesują Cię inne nowotwory, zajrzyj do naszych artykułów o guzach jajnika, guzach kości czy guzach mózgu.