Ozempic (semaglutyd) można stosować długoterminowo — nawet przez kilka lat — jeśli leczenie jest skuteczne i dobrze tolerowane. Badania kliniczne potwierdzają bezpieczeństwo i efektywność stosowania semaglutydu do 2–4 lat. Po odstawieniu leku zwykle dochodzi do ponownego przyrostu masy ciała. Decyzja o czasie stosowania zawsze należy do lekarza prowadzącego.

Jak długo można bezpiecznie brać Ozempic?

Ozempic nie ma ściśle określonego maksymalnego czasu stosowania. Jest przeznaczony do przewlekłego leczenia cukrzycy typu 2 oraz redukcji ryzyka sercowo-naczyniowego. Podobnie jak inne leki stosowane w cukrzycy, może być przyjmowany wiele lat, jeśli poprawia kontrolę glikemii i nie powoduje działań niepożądanych.

Co pokazują badania kliniczne o długim stosowaniu Ozempicu?

  • STEP 5: pacjenci z nadwagą i otyłością stosowali semaglutyd przez 104 tygodnie (2 lata) i utrzymali spadek masy ciała o ok. 15 %.
  • SELECT: badanie obejmujące osoby z nadwagą/otyłością i chorobami sercowo-naczyniowymi potwierdziło skuteczność semaglutydu przez 208 tygodni (4 lata).
  • SUSTAIN 6: u pacjentów z cukrzycą typu 2 stosowanie przez 2 lata zmniejszyło ryzyko poważnych incydentów sercowo-naczyniowych.

Co się dzieje po odstawieniu Ozempicu?

Badanie STEP 4 pokazało, że osoby, które przerwały leczenie, szybko odzyskały utraconą wagę — średnio +6,9 % w ciągu roku. Ci, którzy kontynuowali terapię, tracili nadal na wadze (-7,9 %).

To oznacza, że Ozempic działa tak długo, jak jest stosowany. Po odstawieniu apetyt i metabolizm wracają do stanu wyjściowego, co sprzyja ponownemu przyrostowi masy.

Infografika pokazująca wpływ stosowania Ozempicu: spadek masy ciała podczas leczenia i ponowny wzrost wagi po odstawieniu

Efekty stosowania Ozempicu: spadek masy ciała podczas terapii i ryzyko ponownego przyrostu po odstawieniu leku.

Czy Ozempic można stosować krótko, np. kilka miesięcy?

Krótki okres stosowania (np. 3–6 miesięcy) bywa rozważany w terapii otyłości, ale efekty są nietrwałe. Po odstawieniu waga zwykle wraca. Z tego powodu lekarze traktują semaglutyd jako lek przewlekły, podobnie jak inne terapie metaboliczne i diabetologiczne.

Jak lekarz decyduje o czasie stosowania?

Decyzja zależy od:

  • skuteczności leczenia (kontrola glikemii, redukcja masy ciała, poprawa parametrów sercowo-naczyniowych),
  • bezpieczeństwa (działania niepożądane, tolerancja),
  • wskazań klinicznych (cukrzyca typu 2, otyłość, profilaktyka sercowo-naczyniowa),
  • czynników praktycznych (koszt terapii, preferencje pacjenta).

Podsumowanie

Ozempic można stosować długoterminowo, nawet przez 2–4 lata, jeśli leczenie przynosi korzyści i jest dobrze tolerowane. Badania kliniczne potwierdzają jego skuteczność i bezpieczeństwo w takiej perspektywie. Krótkie stosowanie daje efekty tylko przejściowe. Decyzję o długości terapii zawsze należy podejmować wspólnie z lekarzem.

Źródła

  1. Rubino, D., Abrahamsson, N., Davies, M., Hesse, D., Greenway, F. L., Jensen, C., … & Wadden, T. A. (2022). Effect of continued weekly subcutaneous semaglutide vs placebo on weight loss maintenance in adults with overweight or obesity: The STEP 5 randomized clinical trial. Nature Medicine, 28(10), 2102–2111. https://doi.org/10.1038/s41591-022-02026-4
  2. Rubino, D., Greenway, F. L., Khalid, U., O’Neil, P. M., Rosenstock, J., Sørrig, R., … & Wadden, T. A. (2021). Effect of continued weekly subcutaneous semaglutide vs withdrawal on weight loss maintenance in adults with overweight or obesity: The STEP 4 randomized clinical trial. JAMA, 325(14), 1414–1425. https://doi.org/10.1001/jama.2021.3224
  3. Chen, J., Zhang, Y., Zhao, Y., & Wang, Y. (2024). Long-term efficacy and safety of semaglutide for weight management: A systematic review and meta-analysis of randomized controlled trials. Obesity Reviews, 25(5), e13656. https://doi.org/10.1111/obr.13656
  4. Marso, S. P., Bain, S. C., Consoli, A., Eliaschewitz, F. G., Jódar, E., Leiter, L. A., … & SUSTAIN-6 Investigators. (2016). Semaglutide and cardiovascular outcomes in patients with type 2 diabetes. New England Journal of Medicine, 375(19), 1834–1844. https://doi.org/10.1056/NEJMoa1607141